لعل جان بخشت که یاد از آب حیوان می دهد

زنده را جان می ستاند مرده را جان می دهد

دور بادا چشم بد، کامروز در میدان حسن

شهسوار من سمند ناز جولان می دهد

یا رب اندر ساغر دوران شراب وصل نیست

یا به دور ما همه خوناب هجران می دهد؟

دل مگر پابستهٔ زلف تو شد کز حال او

باد می آید خبرهای پریشان می دهد؟

نیست درد عشق خوبان را به درمان احتیاج

گر طبیب این درد بیند ترک درمان می دهد

موجب این گریه های تلخ می دانی که چیست؟

عشوهٔ شیرین که آن لب های خندان می دهد

ای اجل سوی هلالی بهر جان بردن میا

زان که عاشق گاه مردن جان به جانان می دهد